Tango Argentino narodziło się pod koniec XIX w. w portowych dzielnicach Monteviedo i Buenos Aires u ujścia La Platy. To właśnie tam przypływały statki z Europejczykami, którzy tradycję hiszpańskiej habanery i flamenco przeszczepili na grunt Ameryki Południowej, jak i także dopływali niewolnicy z Afryki, którzy tańczyli i śpiewali „candombe”, które z czasem przekształciło się w milongę. Z tej mieszanki kultur imigrantów i rdzennej ludności powstało TANGO. Tango jako muzyka, tango jako taniec, tango jako poezja. Początkowo tango tańczono w domach publicznych i lokalach o nieciekawej renomie. Tango był jednym z pierwszych tańców, w którym mężczyzna obejmował tak blisko kobietę w tańcu. Około 1907 r. tango trafiło do Europy, do Francji, gdzie cieszyło się dużym zainteresowaniem. Francuzi stworzyli nawet swój własny styl – tango paryskie tzw. tango apaszowskie. Niestety z powodu zbyt silnego zabarwienia erotycznego papież Pius X ocenił je bardzo negatywnie. Doszło nawet to tego, że zakazano go tańczyć. Następny papież, Pius XI wydał z kolei pozytywną ocenę i tango wróciło na salony i rozpoczęło karierę jako pierwszy improwizowany taniec. Co ciekawe, wpływy tanga argentyńskiego sięgają także mody (odpowiednie kapelusze i tulipanowe suknie). Sukces tanga w Europie spowodował zainteresowanie się nim przez Argentyńczyków z „lepszych sfer”. Jeżeli chodzi o Polskę, to modę na tango rozpoczęła para Lucyna Messal i Józef Redo, którzy to zatańczyli pierwszy pokaz tanga w 1913 r. w trakcie spektaklu „Targ na dziewczęta”. W tangu argentyńskim mówi się o tzw. „złotym okresie”, który nastąpił między 1943, a 1955 r. w czasie rządów Juana Domingo Perona. Później nastały trudne czasy dla tanga, ale ponownie od lat 80. XX w. tango przeżywa renesans i obecnie jest bardzo popularne na całym świecie. W 2009 r. wpisano tango jako taniec, jak i muzykę na LISTĘ ŚWIATOWEGO NIEMATERIALNEGO DZIEDZICTWA KULTURY UNESCO.